مطابق آیه 165 از سوره مبارکه بقره، کسانی که ایمان کاملی داشته باشند یعنی به حقایق اصیل عالم ایمان بیاورند، عشق و محبت و دلدادگی شان نسبت به وجود خداوند عزیز حکیم بیشتر می شود.
پس یکی از آثار اصلی و اولیه ایمان، ازدیاد محبت انسان با ایمان، نسبت به ذات لایزال خداوندی است.
اما مساله اساسی و مهم این است که نشانه این ازدیاد محبت به خداوند چیست؟ چگونه و با چه ملاک و معیاری می توان اندازه و میزان این محبت و دلدادگی را سنجید؟ و آیا اصلا محبت قابل اندازه گیری و سنجش است؟
آنچه از سیره و گفتار حضرات معصومین (علیهم اسلام) استفاده می شود، آن است که محبت، هم میزان و معیار دارد و هم می توان مقدار آن را سنجید.
با نگاهی به گفتار و رفتار این بزرگواران این نکته آشکار می گردد که محبت و دلدادگی در عملکرد افراد تاثیر به سزایی داشته و نشانه وجود دلسپردگی افراد در نوع رفتار و مقدار عملکرد ایشان مشهود و عیان خواهد بود، به این کلام نورانی رسول خاتم(ص) توجه کنید:
«خداوند نور چشم من را در نماز قرار داده و آنرا محبوب من ساخته است، آنطور که گرسنه را بر طعام و تشنه را به آب مشتاق کرده است. انسان گرسنه وقتی غذا می خورد سیر می شود و هنگامی که تشنه آب می نوشد، سیراب می گردد ولی من هیچگاه از نماز سیر نمی شوم.»
به راستی چه عملی بهتر و زیباتر از نماز (جامع شرایط) میزان محبت و عشق انسان به خداوند را به نمایش می گذارد؟ آیا هیچ محب و دوستداری هست که هم کلامی و خلوت با محبوبش را دوست نداشته باشد؟
آیا ندای ملکوتی سرور و سالار عاشقان و شهیدان عالم حضرت حسین بن علی (علیه السلام) در شب عاشورا که در گوش تاریخ جاودانه مانده است که «براستی من نماز را دوست دارم» بر چیزی جز عشق و محبت به نماز، به عبادت و به ذات پاک خداوند سبحان دلالت می کند؟
راستی! میزان محبت ما به خداوند چه مقدار است؟
