ماجرای اهانت به ساحت قدسی امام دهم آقا علی الهادی (ع) آنقدر مهم، جانسوز و اساسی هست که شایسته باشد محبین و شیعیان، تمام فضای سایبر را به ابراز ارادت و مودت به آن امام همام و اعلام برائت و نفرت از دشمنان آن حضرت اختصاص دهند. (که البته بسیار کم کاریم و بدهکار...)
اما آنچه که انگیزه نوشتن این یادداشت شد مسئله ای است که ذهنم را به خود مشغول داشته و آن این است که چرا دشمنان حق و حقیقت هر از گاهی به سراغ این امام مظلوم می روند؟ روزی حرم نورانی اش را منفجر می کنند و روزی به خیال فاسدشان با تمسخر از مقام قدسی اش می خواهند بکاهند (هیهات که بر دامن کبریاش ننشیند گرد) و این مسئله ای است که باید اهل اندیشه و نظر در باره ی آن بیشتر کنکاش کرده و تامل کنند که چرا امام هادی (ع)؟ چرا این بزرگوار که بر حسب ظاهر امامی است مظلوم و غریب!! که هیچ خطری برای کسی ندارد؟
اینجاست که بخشی از ماجرا عیان می شود و آن این است که اتفاقا جایگاه رفیع امام هادی (ع) اگرچه برای ما و دوستان حضرت آنچنان که شایسته و بایسته است آشکار نگردیده اما ظاهرا دشمن خوب ایشان را شناخته و کشف کرده است و الا این سرمایه گذاری را نمی کردند و عواقب آن را به جان نمی خریدند. آنچه که در بادی امر به نظر می رسد مطالبی است که اشاره ای گذرا به آنها می کنم و امیدوارم که تلاش احمقانه دشمن فتح بابی باشد برای گسترش و نشر هرچه بیشتر معارف هادوی و نقوی (ع) انشا الله.
اول: آنکه امام هادی (ع) را به عنوان سدی باید بدانیم که اگر او بشکند سیل این گونه ناجوان مردی ها و پنجه کشیدن ها بر سر و روی معارف اهل بیت (ع) و دیگر ائمه (ع) جاری خواهد شد. دشمن در اندیشه ناقص خود فرض را بر این گرفته که اگر شیعیان و دوستان اهل بیت (ع) نسبت به هتک حرمت امام هادی(ع) و امام عسکری(ع) (که احتمالا کمتر در دیدگاه محبت ورزی شعیان قرار دارند به نسبت ائمه دیگر مثل امام حسین (ع)) عکس العمل سفت و سختی نشان ندادند آنگاه نوبت به دیگر ائمه (ع) خواهد رسید و به اصطلاح می خواهند حساسیت سنجی بکنند که البته کور خوانده اند و دوستداران آل الله فرقی بین این ذوات مقدسه نمی گذارند که کلهم نور واحد.
دوم: حضرت علی النقی (ع) که به ابن الرضا نیز مشهورند (به ائمه بعد از حضرت رضا (ع) ابن الرضا می گویند) طبق عقاید شیعه ی اثنی عشری (دوازده امامی) امام دهم ما هستند و دشمن در نظر گاه خود می خواهد اصل و اساس شیعه اثنی عشری را مورد خدشه قرار دهد چرا که فرق دیگر اسلامی و شیعی (غیر از امامیه اثنی عشری) حداکثر تا امام رضا(ع) را قبول دارند و هرکه به امامان بعد از حضرت رضا (ع) معتقد است به همه ی دوازده امام معتقد است و شیعه ی خالص اثنی عشری است. لذاست که متعرض وجود قدسی ابن الرضای دوم (ع) می شوند.
سوم: تعالیم بلند و معارف عمیقی در تشیع از طریق این امام عظیم الشان به ما رسیده است که شاخص ترین آنها زیارت شریفه ی جامعه ی کبیره است که به شهادت علمای بزرگ ما از بهترین و والاترین زیارات است. علامه مجلسی (ره) در باره ی آن فرموده: این زیارت بهترین زیارت است از جهت متن و سند و فصاحت و بلاغت و...
و نیز آثار و برکات عمیق و اثر گذاری که به واسطه ی شاگردان آن امام همام در جامعه ی اسلامی و شیعی ما ریشه دوانده است که فقط به عنوان نمونه و شاهد حضرت سید الکریم، عبدالعظیم الحسنی (ع) را مثال می زنم که به تعبیر مقام معظم رهبری قبله ی اهل تهران گردیده است.
حال با این مختصر که نمی از یم وجود آن حقیقت پرشکوه عالم را نیز واگویه نمی کند به دشمن زبون حق نمیدهید که در دشمنی و عناد خود هدف گذاری درستی کرده باشد؟
اگر ما سرمایه های عظیم خود را خوب نشناخته و از آن غافل بمانیم، دشمن غدّار هرگز از آنها غافل نیست و خواب های وحشتناکی برای ما و ارزش های ما دیده است پس باید بیدار بود.
اما نکته ی پایانی آن است که به مصداق عدو شود سبب خیر گر خدا خواهد، باید از این فرصت بدست آمده از خبط و خطای دشمنان دین نهایت استفاده را برد و تا آنجا که ممکن است در معرفی و شناساندن این گوهر نورانی عالم تشیع حضرت امام علی النقی الهادی علیه افضل صلوات المصلین کوشید.
سروران من! اوصاف نیک شما را شمارش نتوانم کرد و هر اندازه هم شما را بستایم و وصفتان کنم باز به کنه حقیقت شما و قدر و منزلتتان نرسم، شما نور خوبانید و راهنمای نیکان و حجت های خداوند جبار... {1}
1- فرازی از زیارت جامعه ی کبیره
