وقتی به حضرت صادق(ع) حالت دگرگونی روحی دست داد

و ایشان از حال رفتند، اطرافیان نگران پس از افاقه سوال

کردند که ای پسر رسول الله(ص) این چه حالی است؟ فرمود: در

تکرار برخی الفاظ نماز چنان شد که احساس کردم این

کلمات را از منبع قدس لایزال حضرت حق جل و علا بدون

واسطه می شنوم لذا به آن حال افتادم.

و هنگامی که حضرت مجتبی(ع) را که در وقت وضو رنگ از

چهره ملیحشان پریده و لبها به لرزه و بدن شریفشان به

رعشه افتاده علت راز پرسیدند فرمود: شایسته است بر

بنده کوچک و حقیر چنین حال آنگاه که در برابر مولای کریم

و عظیم قرار می گیرد.

و زمانی که آن عالم جویای حقیقت به اصرار و سوگند علامه

طباطبایی(ره) را در حریم منور رضوی(ع) به بیان سری از اسرار

و گوشه ای از عنایات آن امام رئوف وا می دارد، می گوید:

مدتی است وقتی که نماز می خوانم یک سید محمد حسین

دیگر هم در عالم بالا نظاره گر نماز خواندن من در پایین است.

آری چنین است که معنای این کلام نورانی فاش و عیان جلوه

می کند که« الصلاة معراج المومن » نماز وسیله عروج و صعود

انسان مومن است.

با این نردبان به کجاها که نمی توان رسید؟؟!